Een verhaal over kleine piraten, grote helden en 1 kapitein.

Nonkel Jan, Dirk, Luc, Jos,… de typische nonkelnamen waarvan iedereen er wel één in de familie heeft zitten, die heeft de familie Verwimp allemaal. Met dank aan de twaalf kinderen die Moemoe Koekoek (ze had een enorme koekoeksklok die elk kleinkind vol verwondering gadesloeg) op de wereld heeft gezet. Mijn papa, het kakelnestje van dienst, kwam vijf jaar na nonkel Dirk nog op de wereld. Een nakomertje, een ongelukje, maar met acht andere kinderen kon men intussen spreken van volleerde ouders. Kleine Leo werd er met plezier bijgenomen en vijf jaar later deelde hij een kamer met Dirk, de tweede jongste. Hun bed bevond zich blijkbaar ergens op de Middellandse zee en ’s nachts vochten ze tegen piraten en gevaarlijke zeewezens. Hoewel piraat Leo opkeek naar zijn kapitein en met plezier het dek veegde voor zijn grote, dappere broer, stond hij doodsangsten uit. De oude piratenserie die ze voor het slapengaan zagen, kan hier natuurlijk ook wel enige invloed op hebben gehad.

Kleine piraten worden groot en na negen jaar op dezelfde boot te hebben gezeten, koos Kapitein Dirk het ruime sop. Samen met een vriend ging hij samenwonen om verder te studeren en piraat Leo bleef als enige achter in de Edegemsestraat te Mortsel (later zal hij wonen in de Mortselstraat te Edegem, tot groot jolijt van zijn drie toekomstige dochters). Hoewel het leven op zee al even achter hem lag, was dit toch een zware dobber. Ze hadden samen nog lange tijd in de winkel van de Moemoe gewerkt en samen chocolade gestolen. Wat hen trouwens eens duur te staan is gekomen. Als straf had Vava er namelijk niets beter op gevonden dan hen alle chocolade die nog in de winkel lag te laten opeten. Tot vandaag heb ik mijn vader amper nog van dat bruine goedje zien eten. Doorheen zijn schoolcarrière koos hij voor een leven als ingenieur. Niet echt verrassend. Zijn punten waren van kleins af altijd uitmuntend geweest en in de lagere school kreeg hij zelfs de onderscheiding : laureaat hoffelijkheid. Wat dat juist inhoudt, wil hij niet vertellen. Dat hij de recordhouder ‘touwspringen’ van Don Bosco te Hoboken was, vertelt hij dan weer graag, vaak en met gepaste trots.
Die trots heeft waarschijnlijk ook iets te maken met zijn drie dochters waar ik het even geleden al over had. Eén voor één raakten ze verzeild in de wereld van het touwspringen. Toen bleek dat er daadwerkelijk ook talent in zijn nakomelingen zat, reed hij drie keer per week naar een rope skippingclub te Mechelen. Wandelen, fietsen, zwemmen, … Verschillende dingen deed hij om de tijd te doden voor hij terug naar huis kon rijden. Piraat Leo ontpopte zich tot ware held en DJ van dienst voor zijn drie vrouwen. ‘Din daa daa’ van George Kranz zit voor altijd in ons geheugen gegrift en zouden we best kunnen brengen bij een speciale familieversie van The Voice van Vlaanderen… of gewoon thuis onder de douche, die trouwens warm water geeft op basis van zonne-energie.

Want die zonne-energie was weer een idee van hem en Dirk. Zijn favoriete dagen van het jaar? Koude dagen met veel zon, blijkbaar geeft dat de grootste winstmarge. Ik ken er niets van, maar als papa bij het binnenkomen in de garage gaat kijken naar zijn ‘meterke’, weten we hoe laat het is. De zon zal veel hebben geschenen vandaag. Als hij dan even later nors in de zetel zit, weten we ook hoe laat het is. Zijn drie dochters hebben waarschijnlijk een iets te lange douche genomen. Benen scheren zonder stromend water, is koud. Héél koud.

De ideeën van de twee broers, want met de rest hadden ze beduidend minder contact, waren even geniaal als absurd. Geen beter bewijs voor deze uitspraak dan het vissenparadijs in onze tuin. Al moet ik hier wel het één en ander rechtzetten. Het idee was van mijn papa, de uitvoering van loodgieter Dirk. Ere wie ere toekomt, en hij is er trots op. Of ik hier kan beschrijven hoe dat vissenparadijs er dan uitziet? Moeilijk, al blijft mijn papa vermelden dat het belangrijk is dat vissen ook van het uitzicht kunnen genieten. Het zou hen een mooier leven geven en of het er nu iets mee te maken heeft of niet, ondertussen hebben we al twee maal babyvisjes in ons water mogen verwelkomen. Wat volgens meneer google enkel aan professionals gegeven is. Ik moet hier wel bij vertellen dat enkel Leo Verwimp die zoekopdracht al eens heeft ingegeven. Nieuwsgierig naar ons vissenparadijs? Beelden zeggen soms meer dan woorden, in dit geval zijn beelden vooral makkelijker dan woorden.

De juiste woorden vinden om iets te beschrijven, is een kunst want soms, heel soms zijn er in bepaalde gevallen geen woorden meer te vinden. Kapitein Dirk kreeg kanker. Ik heb mijn vader er nooit echt over horen spreken. Ik heb hem wel in de zetel zien zitten, vooruit starend en vooral zwijgend. Over gevoelens praat hij niet. Misschien had hij daar met acht broers en zussen de kans niet toe vroeger, hij doet het in ieder geval nog steeds niet in het bijzijn van zijn dochters. Een kapitein zou natuurlijk geen kapitein zijn, moest hij niet vechtend weigeren zijn schip te verlaten. Nog tien jaar lang, zijn ze op zondagochtend kunnen gaan fietsen. Samen zo ver mogelijk, competitief tegen elkaar, zoals ze altijd geweest zijn. De laatste jaren kon de kleine broer zijn oudere broer makkelijker bijhouden, al had die overwinning geen betekenis meer, de fietstochten wel.

29 December 2015 gebeurde dan het onvermijdelijke. Mijn papa werd weer even de kleine piraat, deze keer op een verlaten schip. We zijn nu één jaar verder, en het verdriet is nog even groot. Wat af en toe helpt, is een lading mattentaartjes meenemen, die een beetje ‘nat’ zijn vanbinnen. Dat at hij vroeger al graag en nu nog steeds. En voor de rest zwijgen, praten over andere dingen en genieten van die gekke vissen in de tuin. Praten is belangrijk, maar niet voor mijn vader. Spreken is zilver, zwijgen is goud.

Wat er nu nog op hem afkomt? Een dozijn kleinkinderen van zijn drie dochters. Misschien, met een beetje geluk, zitten er deze keer wel eens wat kleine piraten tussen, in plaats van die vrouwelijke overmacht. Of er uit de poppenkastfiguren veel geluid zal komen, valt stevig in twijfel te trekken maar één ding is zeker…

Een goede opa zal hij zijn, vraag maar aan zijn vissen.